Zolang het nodig is

We hebben een korte vakantie en besluiten een aantal etappes van het Pieterpad te lopen. Vakantie geeft tijd om te overdenken. Bij een kopje koffie in een cafeetje schuift mijn vriend me een plaatselijk krantenartikeltje onder mijn neus wat gaat over dementie en euthanasie. Hoewel euthanasie toegestaan is bij vergevorderde dementie, blijken toch weinig artsen er aan mee te willen werken. De arts uit het artikel stelt: ‘ Het lijden is ondraaglijk voor de familie, niet voor de bewoner zelf. Die lijkt haar situatie te accepteren.’ Wat een moeilijke kwestie. Mijn moeder zegt sinds ze Alzheimer heeft regelmatig dat ze klaar is met het leven. Ze is niet bang voor de dood, zelfs nieuwsgierig.

Levenslustig

Ik denk aan de reading die ik afgelopen week kreeg van een collega over mij en mijn moeder. Regelmatig begeleid ik mensen die een familielid hebben met dementie in een intuïtief consult. Nu wilde ik het zelf eens ervaren. Mijn collega laat me zien hoe levenslustig mijn moeder is en hoe gretig ze  in het leven staat, helemaal niet iemand die klaar is om dood te gaan. Op de één of andere manier staat ze, nu ze dementie heeft, dichter bij de aarde en heeft ze meer ruimte om te kijken en te genieten van kleine dingen. “Het lijkt wel of ze zichzelf aan het voeden is.” vertelt mijn collega. Ik herken het wel. In een helder moment deed mijn moeder zelf laatst ook een veelzeggende uitspraak hierover: “Ik wil niet zolang MOGELIJK leven, maar leven zolang NODIG is.” Nodig waarvoor? Om iets te ervaren en doorgronden wat ze in haar drukke volwassen leven niet kon pakken, omdat ze altijd zo gericht was op andere mensen? Nu die contacten om haar heen wat minder bereikbaar zijn, is er wellicht meer ruimte voor kijken, voelen, luisteren, proeven……. zolang als nodig is.

B&B Moeder
We besluiten onze Pieterpad –overnachting bij mijn moeder door te brengen. Gezellig voor haar, maar verwarrend voor mij. Want bij B&B-Moeder moet je zelf je boodschappen doen, nog even langs de apotheek, televisie opnieuw programmeren, het wandelboekje zoeken omdat het ‘opgeruimd’ blijkt te zijn. Mijn routine van de bezoekjes aan mijn moeder blijkt moeilijk te combineren met een vakantiegevoel. Ik wil het zowel mijn moeder als mijn vriend naar de zin maken en kom in een soort spagaat terecht. Vooral als ik ’s morgens nog even snel met de fiets boodschappen wil doen. De fiets staat niet zoals gewoonlijk in het fietsenhok beneden, maar in het halletje en blokkeert haar wasmachine. “Waarom staat die fiets niet gewoon in het fietsenhok, mam?” vraag ik.

“Het is niet veilig in het fietsenhok”

“Het is daar niet veilig.” antwoordt mijn moeder “Ze stelen de fietsen.” Onzin. Als ik terug kom van de winkel zet ik de fiets gewoon beneden in het daarvoor bestemde gezamenlijke fietsenhok.
Maar help! Op de plek waar mijn moeders fiets gestald moet worden, staan wel 50 lege flessen port. En er is er maar één die zoveel port drinkt hier in de flat! Het fietsenhok is glasbak geworden, haar halletje fietsenstalling. Hoe ga ik dit nu weer oplossen. Ik doe zoveel mogelijk lege flessen in de fietstassen in een poging op te ruimen, maar zie dat het al laat is om naar de glasbak te rijden. De taxi voor de dagopvang van mijn moeder staat al voor de deur. Mijn schouders beginnen zich te spannen, ik voel mijn mond verstrakken. Boven is er paniek omdat mijn moeder haar tas kwijt is. “De taxi is een uur te vroeg.” moppert ze. Dat is niet waar. Op de deur staat: ’Taxi 8.45.’ Daarnaast hangt een briefje. ’Fietsenhok is veilig. Fiets beneden stallen.’
“Die briefjes kun je net zo goed weghalen.” zegt mijn vriend “ Ze leest ze toch niet meer.“ Hij heeft gelijk. De briefjes, de lege flessen opruimen, de boodschappen. Voor wie is het nodig? Mijn moeder is tevreden als haar tas weer gevonden is en ze vrolijk zwaaiend de taxi in stapt. Zij heeft geen last van die lege flessen en fietsen in de hal. Ze is dankbaar dat we er zijn. Mijn moeder gaat, ze doet, ze verwondert. Laat ik ook maar gaan, doen, verwonderen….. Zolang het nodig is.