( Klik hiernaast in het rijtje onder archieven voor de recente Blogs)
“Ik ben nergens bang voor.” zegt mijn moeder heel stellig. Dat is merkbaar. Onverschrokken, vaak ietwat naïef, beweegt ze zich door het leven. Zondag reis ik met het boekenweekgeschenk naar haar toe. Gratis in de trein. Ik heb zaterdag nog gebeld en haar op het hart gedrukt de afspraak in haar agenda te schrijven. Maar als ik bij haar aankom, is ze er niet. De gps is niet opgeladen, dus daar heb ik ook niets aan. Dan maar de stad in om haar te gaan zoeken. In het restaurant beneden is ze die ochtend wel bij de kerkdienst geweest, maar daarna verdwenen. “Ze vertelde me wel dat haar dochter zou komen.“ vertelt één van de dames uit de bediening.
Ik spring op de fiets naar de Groene Engel die bijna leeg is en dan naar de galerie er tegenover, waar bevriende kunstenaars een expositie hebben opgehangen. “We verwachten je moeder wel, want er is een opening vandaag.“ Ze bieden me vriendelijk een drankje aan. Maar ik moet verder, op zoek. Zo volg ik mijn moeders’ sporen naar de supermarkt, het graf van mijn vader, de hockeyvelden. Na anderhalf uur ben ik terug bij haar flat met boodschappen en lentebloemen. En jawel hoor. Nu is ze is thuis. “Ik had er geen idee van dat je zou komen. Ik heb niet in mijn agenda gekeken.” roept ze uit. “Wat voor dag is het eigenlijk?“ Ik vertel haar dat het zondag is en dat er een opening is in de galerie. “Daar moet ik heen! Waarom hebben ze dat mij niet verteld.” We pakken onze tas en jas en springen weer op de fiets. In de galerie wordt mijn moeder omringd door hartelijke kennissen.
Na het avondeten reis ik weer naar huis. “Nee mam, ik kan niet blijven slapen. Vandaag kan ik mijn boekenweekgeschenk nog gebruiken in de trein.” Dat boek gaat over mantelzorg. Ik duik er in.
Gewoon dapper doorgaan
Vanmorgen word ik gebeld door iemand van het CIZ die de indicatie voor mijn moeder moet goedkeuren. Ze vraagt wat mijn moeder nog kan en of ze de mensen om haar heen nog herkent. “Gebeuren er wel eens rare dingen?” vraagt ze. Tja, wat is raar? Is het raar dat ze niet thuis is als ik op bezoek kom, is het raar dat ze in haar eentje gaat dansen? De vrouw weet genoeg. ”Is ze wel eens bang?” Nee, zeg ik. Mijn moeder is nergens bang voor. Ik begin langzaamaan een beetje thuis te raken in de regels van de zorg. Overal is een indicatie voor nodig. Deze geeft haar de mogelijkheid op de wachtlijst van een verpleeghuis te komen, wat ooit nodig zal zijn. Mijn moeder moet zelf een handtekening zetten onder het aanvraagformulier. Het is ten slotte haar leven. Van de andere kant…hoe kan ze nu verklaren dat ze verpleegd en opgenomen wil worden. Mijn moeder is volop in het NU haar woelige dagen aan het leven en wil niet nadenken over de toekomst. “Gewoon dapper doorgaan.” is haar lijfspreuk. Er past geen ‘later’ in haar NU.
Boek over intuïtie en dementie
Over haar nabije toekomst mogen mijn broer en ik voor haar beslissen. Dat proberen we zo goed mogelijk te doen. Dit jaar wordt ze 80 en is het idee ontstaan om een familiereünie te organiseren op haar verjaardag. Er wordt al rondgebeld en geregeld zonder dat mijn moeder het weet. Ik zou haar liever zelf vragen wat ze wil, maar dat moet ik zorgvuldig doen om een kloppend antwoord te krijgen. Hoe raak ik de juiste laag bij mijn moeder?
Aanvoelen, intunen, zorgvuldig luisteren, intuïtie, de verborgen boodschap. Over het intuïtief contact maken met iemand met dementie ben ik een boek aan het schrijven. Laatst las ik mijn moeder een stukje voor uit mijn boek. “Ja, zo is het.” antwoordde zij. “Helemaal goed opgeschreven.” Ik ben blij dat ze het in ieder geval NU kan goedkeuren. “Ga je het uitgeven?”, vraagt ze. “Dat is wel de bedoeling.”, zeg ik. “Ik vind het behoorlijk spannend om het aan iedereen te laten lezen.” beken ik. “Gewoon dapper doorgaan.“ is mijn moeders’ advies. Was ik maar zo als zij, nergens bang voor.
Intuïtie en dementie 