Vandaag niet

Zelfs als ik weer terug ben in Utrecht blijf ik op zoek naar de fiets, een Batavus met fietstassen achterop. Dat slaat natuurlijk nergens op. Die fiets is in Oss verdwenen en kan nooit in Utrecht staan. Vanmorgen heb ik elke straathoek van Oss doorzocht. Ik vermoed dat mijn moeder de fiets ergens achter heeft gelaten en lopend naar huis is gekomen. Of komen haar sombere voorspellingen toch uit en is hij gestolen? Zij weet niet meer waar ze de afgelopen week geweest is en al helemaal niet hoe ze daar gekomen is.
Meestal ben ik zo optimistisch en vrolijk onder al die dingen die mis lopen. Maar vandaag slaat de moedeloosheid toe. Misschien omdat het leven in herhaling valt: opnieuw vind ik in het algemene fietsenhok geen fietsen, maar wel lege flessen, oude kranten en nu zelfs ook vuilniszakjes. Ik schaam me een beetje ten opzichte van de andere gebruikers van de stalling en ruim alles maar weer op. Ik heb het vermoeden dat mijn moeder het systeem van de vuilcontainer voor het huis niet meer begrijpt. Ze moet die ondergrondse container met een pasje open maken. Vandaag vroeg ze me steeds wanneer de vuilnismannen komen in haar nieuwe huis. Ze woont al 3 jaar op deze flat, maar ervaart het alsof ze hier net is komen wonen en nog aan het wennen is. Ik begrijp het, maar word er vandaag heel moe van. Elke 5 minuten vertel ik hetzelfde. Ik doe de boodschappen, gooi beschimmelde etenswaren weg, probeer een vlek uit haar bloes te halen. Alles herhaalt zich. Intussen speur ik rond in haar huis: Waar vind ik signalen die me iets vertellen over haar doen en laten. Wat moet ik opvangen, regelen of weghalen om haar rust te geven? Ik heb een zesde zintuig ontwikkeld voor aanwijzingen. Waar is ze geweest? Wie kwamen er op bezoek? Zijn er brieven gekomen die ze heeft verstopt? Waar houd ze zich mee bezig? Meestal kan ik goed multi-tasken. Vandaag niet.

Zielen kunnen elkaar ontmoeten
Mijn moeder was zo goed met bloemen en planten. Ze had een moestuintje en altijd vrolijke bloemen in haar huis. Nu zijn de balkonbloembakken, die ik een paar weken geleden voor haar kocht slap en zonder kleur. “Ik geef ze toch genoeg water.” zegt ze. Ik voel in de bakken. De één is kletsnat, de ander kurkdroog. We ruimen samen het balkon op, hergroepeer de planten en kopen bij de Albert Hein wat kleurige petunia’s . Voorlopig is het weer een gezellig balkon. “Äch ja”, zegt mijn moeder. “Er staan hier nog allerlei potjes van de vorige bewoners. Ik moet het nog opruimen. Dat komt later wel. Het is nu toch september, de planten hebben hun beste tijd gehad.“ Dit keer vertel ik maar niet dat het mei is en de zomer nog moet beginnen. Ik denk dat mijn moeder mijn zorgelijke stemming aanvoelt. “Je hoeft je geen zorgen te maken over mij.” zegt ze “Ik red het wel. Ik vind overal wel weer een plekje. En weet je, ik vind het niet erg om dood te gaan. Als mijn tijd is gekomen geef ik daar graag aan toe. Ik kan me namelijk niet voorstellen dat het na de dood vervelend zou zijn. “ Ik zucht. “We kunnen het niet bepalen , mam. Het komt hoe het komt.” Ik besluit wat verder door te vragen, voor ik weer hetzelfde riedeltje te horen krijg. “Wat denk je dat er gebeurt met een mens als hij ouder wordt en dood gaat?” vraag ik. “Tja, dat lichaam verandert”, zegt ze “Maar er is altijd iets, een ziel, je wezen. Dat blijft wel doorgaan hoor! Ik zou niet weten of je nog kan kijken en luisteren als je dood bent, maar zielen kunnen elkaar wel ontmoeten. Dat denk ik wel. Maar hoe dat dan is? “