Een grijze engel

“Jij hebt makkelijk praten. Als je 24 uur per dag voor iemand met dementie zorgt, is het wel anders. Mijn vrouw is echt heel erg veranderd. Het is heel moeilijk.” vertelt een man in het Alzheimer Café in Helmond waar ik spreek over ‘Intuïtie en dementie’. Natuurlijk weet ook ik hoe slopend het kan zijn om dag en nacht voor iemand te zorgen, zeker als de dementie zich uit in boosheid en verwarring. Maar juist in zulke uitputtende situaties is de intuïtie, de onderliggende communicatie, een uitkomst. Hoe maak ik dat duidelijk? Gelukkig is er een ander in de zaal die goed begrijpt wat ik bedoel. ”Mijn vrouw en ik hebben gesprekken zonder woorden.” vertelt hij. “Wij begrijpen van elkaar precies wat we bedoelen.” Deze man legt uit hoe hij werk en mantelzorg combineert. “Als ik ’s morgens naar mijn werk rijd, zet ik de knop om en denk niet meer aan mijn vrouw. Pas als ik om 3 uur thuis kom, ben ik weer mantelzorger. Dat is prettig zo.“ Ik merk dat veel mensen het moeilijk vinden om die knop om te zetten. Ze voelen zich een slechte verzorger of denken dat ze het niet goed genoeg doen. Ik heb natuurlijk veel geluk met zo’n zelfstandige moeder. Hoewel ze enorm veel vergeet, gaat ze toch nog steeds de hort op in het volle vertrouwen dat alles wel op z’n pootjes terecht zal komen. Haar dementie-vriendelijke omgeving draagt bij aan haar vrijheid. Ze kennen haar allemaal; de fietsenmaker, de caissières, de groenteman en de obers op het terras.
Laatst gingen we uit eten bij de Groene Engel. Mijn moeder komt veel bij dit eetcafé en noemt zichzelf een grijze engel. Tot mijn verbazing merkte ik dat iedereen daar haar heel goed kende. “Een portje, mevrouw?” Het meisje wat ons bedient, vertelt me dat toen zij er kwam werken al werd verteld wie mijn moeder is en dat ze goed voor haar moeten zorgen. Blijkbaar is ze meubilair in de Groene Engel. Prima. Dat geeft me vertrouwen. Ze wordt in de gaten gehouden.

 

Vertrouwen
“De wereld is niet meer te vertrouwen door een dementerend mens.” schreef iemand mij als reactie op mijn lezing. “Want die wereld verandert constant en zet je doorlopend op het verkeerde been. Als dementerende is de wereld soms erg verwarrend en ik zie aan mijn vader dat hem dat uitput.” Dat is natuurlijk zo, de wereld is erg verwarrend en vermoeiend, maar vertrouwen hebben kan nog steeds. Ik zie aan mijn moeder dat het haar lukt. Ze gooit zich vol overgave in het ongewisse. Ik bijt af en toe op mijn nagels, maar laat het maar gebeuren. Niet alleen mensen met dementie moeten kunnen vertrouwen, ook de familie en mantelzorgers. “Ik merk dat ik en mijn naasten mijn vader eigenlijk constant aan het inperken zijn in zijn vrijheid.” schrijft dezelfde vrouw “ Voor zijn eigen bestwil weliswaar, maar toch… Geen wonder dat hij dan de kont tegen de krib gooit en juist die dingen gaat doen waarvan wij zeggen dat hij dat niet meer kan.” Wat eerlijk en helder. Het is heel herkenbaar. Misschien werkt datgene wat je uit goede zorg doet, wel averechts op je naaste met dementie? Hoe moet het dan? Luisteren naar de onderliggende boodschap? Dat kan verrassende effecten geven. Laatst mocht ik een healing geven aan een vrouw die verhuisde naar een ander verpleeghuis en hier boos over was. “Na jouw healing ging mijn moeder tot mijn verbazing rustig een libelle lezen.” liet de dochter me weten.

Meer weten over healing en reading? info@evelienpullens.nl