Er zijn als je er niet bent

“Die tas is kapot.“ Er zit niet alleen een gat in, maar ook het hengsel rafelt. Straks breekt het. “Maar deze tas heb ik al zo lang.”klaagt mijn moeder. “Ik ben er aan gewend. Ik ga wel naar iemand toe en kijk of hij nog gerepareerd kan worden.“ Ik weet wel zeker dat een reparatie niet meer gaat lukken. Inmiddels ben ik de hele stad al rond geweest op zoek naar een zelfde tas in dezelfde kleur zodat ze niet in de war zal raken. Maar dat soort tassen zijn blijkbaar uit de mode. Dan maar die zwarte tas, die ze – heel lief- heeft gekregen van een vriendin. Het was de tas van de moeder van die vriendin, die inmiddels overleden is. Als ik de geschiedenis van de tas aan mijn moeder vertel is ze geroerd. “Wat bijzonder dat ik die tas krijg.“  Ze wil hem wel. We hevelen al haar spulletjes over. Ik laat mijn moeder de nieuwe tas inrichten terwijl ik iets te eten ga klaarmaken. Als ik terug kom, zitten al haar spullen toch weer in de oude tas. “Die tas is nog goed. Ik laat hem ergens repareren.“  Ik begrijp de onderliggende boodschap heel goed. Verandering is lastig. Toch moedig ik haar aan de nieuwe tas te gaan gebruiken en hang ik haar oude tas met een grote brief er op aan de muur. We gaan samen een boodschap doen en oefenen met het vinden van haar portemonnee en sleutels. Ik hoop dat het goed gaat. Ik ben bezorgd. Grote kans dat ze haar tas straks niet herkent. Zwart in plaats van beige. Ik mail naar de dagopvang en dames van de thuiszorg. “Ze heeft een nieuwe tas! Een zwarte!!!!! Help mijn moeder te herinneren.”  Ik ben bezorgd, maar niet bij haar in de buurt, dus moet ik het maar loslaten. Die tas is nog maar een tas. Ik kan geen briefje aan mijn moeder hangen. Hoe moet dat als ze vanavond weer eens de weg naar huis niet weet? Of als ze het bezoek vergeet wat speciaal voor haar uit Friesland komt? Ik probeer alle afspraken goed op te schrijven als geheugensteuntje, maar ik merk  de laatste tijd dat ze de briefjes niet leest. De boodschap komt niet binnen. Het dringt niet door.

Afstandsbediening?
Ik bel op en probeer haar er aan te herinneren wat ze die dag moet doen. Mijn moeder doet vrolijk en luchtig aan de andere kant van de telefoon.  “Ja hoor, dat zal ik echt niet vergeten.“ Zo probeer ik haar per telefoon en met briefjes op afstand aan te sturen. Maar ik ben er niet gerust op. Deze afstandsbediening werkt slecht. Ik krijg signalen van de thuiszorg dat mijn moeder vergeet wanneer de gym begint, dat ze nog laat ronddwaalt. Laatst was ze gevallen, tenminste dat denken we. Ze was bont en blauw. Maar niemand weet wat er gebeurd is. Zelf weet ze het ook niet. Ze ziet alleen in de spiegel dat haar gezicht opgezwollen is. Ik weet niet hoe ik haar moet beschermen. Dus moet ik maar vertrouwen.

Ook als je weg bent, ben je er nog

Vanuit Utrecht stuur ik haar regelmatig een  energetische groet. Ik probeer haar dan vertrouwen te geven en zoveel mogelijk met beide benen op de grond te houden. Ik communiceer met haar zonder woorden. Ik denk dat ze het merkt. “Jij bent er ook als je er niet bent.“ zei ze laatst. Ze praat  steeds vaker over de ziel van een mens. Ze vraagt zich af wat die ziel kan waarnemen? En hoe die ziel zal zijn na de dood. Word je ziel iets wat groter en wijder is? En heb je dan nog contact met de aarde. En hoe gaat het contact met al die zielen bij elkaar? Zondag was ik op een ontmoetingsdag van AnkhHermes over Alzheimer. Alle sprekers gaven  aan dat mensen met dementie sensitiever worden, meer gaan voelen en meer gaan aanvoelen. Ik merk dat bij mijn moeder ook, zeker wat betreft dat ‘aanvoelen’ of gedachtes lezen. Het is voor mij dan ook heel  geruststellend dat ik ook op intuïtief niveau met haar kan communiceren. Daarvoor hoef ik niet steeds fysiek bij haar aanwezig te zijn. Ze zegt het zelf zo.  “Ook als je weg bent, ben je er nog.“