Ik ben het aan het lezen

“Nu ik je boek ‘De vierde dementie’ gelezen heb, besef Ik veel beter waarom ik de dingen doe zoals ik ze doe. Ik ben een intuïtief mens en volg mijn ingevingen. Dat waardeer ik nu meer in mezelf.“ vertelt één van de medewerkers van het verzorgingshuis van mijn moeder. “Waar hebben jullie het over.” vraagt mijn moeder. Ze wil graag alles weten en overal in betrokken worden. Terecht! “We hebben het over mijn boek?” zeg ik, “Weetje nog? “ Mijn moeder rommelt in haar tas en haalt het boek er uit. Trots laat ze de omslag zien met een foto van haar en mij. “Ik ben het aan het lezen.“ Het boek zwerft door het verzorgingshuis van mijn moeder.
Een verzorgster van de gesloten afdeling vertelt me over de bijzondere communicatie die zij tegenkomt op haar afdeling. Er wonen twee mensen met afasie die onverstaanbaar praten. Lastig voor de verpleging. Onderling hebben ze geen enkel probleem, want met elkaar voeren ze uitgebreide gesprekken. Haar collega’s vinden het grappig en wonderlijk. Maar zij ziet er een diepere betekenis in. “Ik denk dat deze mensen elkaar echt begrijpen. Dat zie je gewoon. Ze praten dus op een andere manier dan met woorden, ze hebben energetisch contact. Zouden wij hen ook kunnen verstaan?“ vraagt ze zich af. Ik denk van wel. Als je je intuïtie aanscherpt en er wat tijd en rust voor neemt, kun je veel meer waarnemen dan je denkt. Je kunt onderliggende boodschappen begrijpen en daardoor veel te weten komen over de binnenwereld van mensen met dementie.

Onzichtbare communicatie
Is het niet logisch dat als bepaalde menselijke functies wegvallen, anderen het over gaan nemen? Is het niet logisch dat als de ratio het af laat weten, de intuïtie sterker wordt. En wat doe je daar mee? Wat kun je daar mee als verzorgende of familielid?
Ik was op bezoek bij een oude dame in een verpleeghuis. Bij binnenkomst ging er al iets mis bij dit bezoek. Zij dacht dat het midden in de nacht was en werd vreselijk boos omdat ik haar stoorde. Ze mopperde, stuurde me weg, klaagde en schold. De zorg kwam haar eten brengen. Nog bozer. “Denk je dat ik nu midden in de nacht wil eten!!!” Ik had weg kunnen gaan, maar ergens wist ik dat ze blij was dat ik er was. Dus ben ik toch rustig blijven zitten en heb geen antwoord meer gegeven op haar vragen en gemopper en me geconcentreerd op de onzichtbare communicatie tussen ons. Ze werd rustig en we kregen een gesprek over sterven en de angst daarvoor.
Mijn uitstraling heeft effect op de ander. In een zorgrol zijn we natuurlijk altijd bezig met de ander, maar ik kom er achter dat het minstens zo belangrijk is om aandacht aan jezelf te geven. Hoe voel je je. Wat straal je uit? Wat vertel je zonder woorden? Het wordt allemaal opgevangen door mensen met dementie.
“Uit jouw boek weten we hoeveel effect dat onrustige gedrag van ons als mantelzorger heeft….” zei een goede vriend laatst. Mijn boek zwerft ook door het verzorgingshuis van zijn moeder, het zwerft door de boekhandels en gaat van hand tot hand in families. Zo hoop ik dat meer mensen aandacht gaan krijgen voor de onderliggende boodschappen en elkaar beter gaan aanvoelen.

Meer weten over het Boek?
De vierde dementie