Meebewegen

“Ik hoop dat het met je moeder nooit zo slecht zal gaan als met die mevrouw in haar woongroep die alleen nog maar in bed kan liggen.” Een lieve vriendin van mijn moeder, die regelmatig bij haar op bezoek komt, deelt haar bezorgdheid met me. Ze heeft het over Loes, een huisgenoot van mijn moeder die het bed niet meer uit kan. Daarom wordt haar bed de woonkamer ingereden. Loes is meestal opgewekt en kwiek en je kunt een vrolijk warrig gesprek met haar voeren.
“Hoe gaat het met u?” vraag ik.
Ze kijkt me met pientere oogjes aan. “Het herstelt en loopt goed.”
“Fijn.“ ik wrijf over haar hand. “Loopt u goed?” vraagt ze aan mij.
“Ja hoor. Ik fiets ook graag en ga met de trein.“
“De zusters hebben geen trein.“constateert ze. “Ze dragen alles.”
“Knap hȅ.”zeg ik “Het lijkt me heel fijn om gedragen te worden.” antwoord ik. Mijn moeder komt er bij staan. “Praat ze?“ Jazeker. Ik vond het een prettig gesprek. Mijn moeder komt vast ook ooit zo in een bed te liggen. Ik hoop dat ze dan ook nog zulke mooie gesprekken kan voeren. Dat vrolijke heeft ze al, en dat warrige eigenlijk ook. “Ik ben uitverkocht.” roept mijn moeder “De directrice heeft gezegd dat ik niet meer mag spelen.” Ik heb geen idee hoe ze daar aan komt, maar ik probeer haar gerust te stellen. “Samen mogen we wel spelen.” Ik neem haar aan de arm en we wandelen het park in. ‘Meebewegen’ wordt dat genoemd. Niet ontkennen, maar meegaan in de belevingswereld van de ander.

Speel je mee?
In september heb je in Utrecht de week van de dementie. Het is nog lang geen september, maar zulke dingen moeten voorbereid worden. Het thema van de week is ‘bewegen’. Ik zal in die week een lezing te geven over ‘Meebewegen’. We weten allemaal dat bewegen goed is voor mensen met dementie, maar ook innerlijke beweging mag aandacht krijgen. Hoe kan je je intuïtie gebruiken om af te stemmen op iemand met dementie, zodat je met de ander kan meebewegen, ook als je niets van de warrige woorden begrijpt.
Als ik mijn moeder een week later bezoek, blijkt Loes overleden te zijn. Wat is de huiskamer opeens leeg zonder dat bed wat er altijd was. Ik mis haar. De verzorgers missen haar, de gastvrouw mist haar. Nu pas besef ik het dat het overlijden van een bewoner niet alleen impact heeft op de familie, maar des te meer op de verzorgers die er dag en nacht voor de bewoners zijn. Een beetje verslagen maken ze haar kamer leeg voor een nieuwe huisgenoot. Mijn moeder schijnt het niet op te merken. “Wat zijn ze toch lief.” zegt ze “ik heb toch maar geluk dat ik in zo’n mooi huis in Oss woon.” Nu kan ik het toch niet laten haar te corrigeren. “Je woont in Nuland, mam.” Ze kijkt me verstoord aan. “Nou, dan spelen we dat het Oss is. Speel jij mee?”