Dan ben je me wel een beetje kwijt

Opeens komt het heel dichtbij. Zit ik bij mijn moeder op de kamer, zie ik haar verkouden worden, zwaar ademhalen. “We gaan wandelen mama.” stel ik voor. Met puffen en zuchten trekt ze haar schoenen aan. Ze steekt haar armen in de mouwen van haar kamerjas, over haar gewone kleren heen. “Nee mam, die is voor het slapen. Je moet je winterjas aan. Deze.” Ze doet wat ik zeg en loopt met me mee, maar na een klein rondje is ze doodmoe en wil ze weer naar bed. “Dingen die je nodig hebt, kom je hier tegen.“ zegt mijn moeder me als we terug in haar kamer zijn. “Er is hier een bed. Daar ga ik in liggen. Ik hoop dat je dat niet erg vindt. Dan ben je me wel een beetje kwijt.” Ze is doodmoe en valt al snel in slaap.
De verzorgenden zijn net zo ongerust als ik en ’s middags wordt ze getest. Positief, Corona! Ze is niet de enige op haar woongroep die positief getest wordt. De hele boel gaat in isolatie, cohort noemen ze dat. De bewoners mogen niet meer van de afdeling af en de verzorgenden dragen een plastic schort, handschoenen en mondkapjes. Ook ik moet getest worden, wat nog een heel gedoe is omdat het bron-en-contact-onderzoek van de GGD de verzorgingshuizen niet paraat in het systeem heeft. “Heeft u een melding op de app gehad, mevrouw?“ wordt mij gevraagd. Net of mijn moeder een app heeft!

Kerst in cohort-isolatie
“Wat fijn dat je in mijn land bent gekomen.” zegt mijn moeder als ik een paar dagen later aan de andere kant van het scherm verschijn voor een skypegesprek. Het is ongelooflijk, maar haar koorts is snel gezakt, ze is niet meer benauwd en ze lijkt met wat verkoudheid en moeheid de Covid 19 te weerstaan. Omdat haar hele afdeling in isolatie is hoeft ze ook niet op haar kamer te blijven en kan ze gewoon net als altijd met de anderen in de huiskamer zitten. “Wat voor wens zou je de mensen willen geven voor Kerst?“ vraag ik haar. “Welk kerstjaar is dit? Is dit jaar een nieuw jaar?“ Ik vertel haar dat het 2020 is. “Ik zit op een mooie plek, een gang met eigen kamer waar je dit soort dingen kunt beleven.” zegt ze. Ik vraag haar hoe ze kerst zou willen vieren. “Wie moet ik uitnodigen?” vraag ik haar. “Vader, moeder en mijn broers.” antwoordt mijn moeder “Ik weet alleen niet of er hier iemand binnen kan komen.” zegt ze nuchter. Dat heeft ze goed door. Het mag niet. Corona op de woongroep!
Haar broer wil graag contact met haar, omdat hij niet zo goed weet hoe hij met skype moet omgaan, komt hij bij mij in Utrecht om met mijn moeder te praten. Dat blijkt nog niet zo gemakkelijk te zijn. Mijn moeder houdt het scherm te laag en hij ziet alleen het plafond. “Omhoog. Ja zo….Ja ja ja. Ik zie je.” roept broer Franz. En dan is het beeld weer weg. “Weet je nog Grietje dat we lekker gingen wandelen?” Mijn moeder zegt braaf ja, maar ik hoor aan haar stem dat ze zich niets meer weet te herinneren. Gelukkig begrijpt ze wel heel goed dat ze met haar broer spreekt. “Zo fijn dat ik jou zie.“ zegt ze. Dat is eigenlijk al genoeg. Gelukkig zijn we haar niet kwijt.

Skypegesprek met broer Franz
https://www.youtube.com/watch?v=K2JmyFfYrv0